Ziektes bij embryo’s checken en uitsluiten

Door de voortgang van de medische wetenschap kunnen er steeds meer ziektes al bij embryo’s worden opgespoord. Dit biedt aanstaande ouders de mogelijkheid de zwangerschap af te breken als zou blijken dat hun ongeboren kind grote kans op een ernstige aangeboren ziekte heeft. In eerste instantie lijkt dat een prachtige ontwikkeling, het is zeer begrijpelijk dat iedereen graag een gezond kind wil krijgen.

Krijgen we wat we willen of wat we nodig hebben?

Ziektes zijn er niet zomaar, ze zijn er om iets van te leren. Vanuit dat oogpunt is het te kort door de bocht om ze al bij voorbaat uit te willen bannen. (Lees meer hierover in mijn artikel over het waarom van ziektes.) Bij aangeboren ziektes komt daar nog een aspect bij: deze hebben niet alleen betrekken op de levenslessen en de missie van het kind, maar ook op die van de ouders. Het vooraf willen uitsluiten van aangeboren ziektes doet me denken aan het bekende gedicht ‘Verhoord gebed’, dat eindigt met de regels ‘ik kreeg niets (van God) waarom ik vroeg, ik kreeg alles wat ik nodig had’. Ik ben ervan overtuigd dat dit ook geldt voor ziektes. Nee natuurlijk vinden we ziektes niet leuk. Het gaat er ook niet om of ze leuk zijn, het gaat erom dat we er iets van leren, en wel onze eigen, specifieke, voorafgaand aan dit leven gekozen levenslessen. Bij aangeboren ziektes geldt dat dus voor ouder en kind.

Is een baby een onbeschreven blad?

Vaak wordt het ongeboren of pasgeboren kind voorgesteld als een onbeschreven blad (tabula rasa). In snap dat wel, bij een baby hebben we allerlei associaties als lief, onschuldig, jong, staat nog helemaal aan het begin etc. Vanuit mijn levensvisie ben ik het echter niet eens met de tabula rasa gedachte: een baby is helemaal geen onbeschreven blad! De baby heeft een ziel die al van alles heeft meegemaakt en die in dit nieuwe aardse leven weer iets komt halen (lessen leren) en brengen (missie). Hoewel grotendeels in zijn onbewuste en onderbewuste, de baby neemt al zijn voorgaande levenservaringen mee.

Overkomen aangeboren ziektes ons?

Vanuit de gedachte dat we een ziel hebben die al meerdere levens op aarde heeft geleid, is een aangeboren ziekte dus niet iets wat het kind en zijn ouders overkomt. Ze hebben er allen op zielsniveau bewust voor gekozen, als logisch vervolg op hun eerdere levens. Ja dat klinkt wrang, op het dagdagelijks bewustzijnsniveau dat we hier op aarde kennen kiest natuurlijk geen weldenkend mens ervoor om bijvoorbeeld meervoudig gehandicapt te zijn, kinderkanker te hebben of een kind te krijgen dat hieraan lijdt. Dat maakt dit onderwerp ook zo lastig. Kom ik toch weer uit bij dat gedicht…

Speelt de maakbaarheidsgedachte ons parten?

Dan is er nog iets: de maakbaarheidsgedachte, het creëren van de perfecte mens. Dit klinkt mooi, maar kan ook een enge gedachte zijn: willen we alleen erge ziektes uitbannen of laten we in de toekomst ook een kind met flaporen of een IQ onder de 100 niet meer geboren worden? Straks mogen schoonheidsfoutjes niet meer, alle lichamelijke en geestelijke ziektes worden uitgebannen, we worden allemaal 110 in blakende gezondheid… Stel dat dit ons zou gaan lukken, wat winnen we daar dan mee, hoe leren we dan onze lessen? Een vergelijking: stel je voor dat we op school alle moeilijke vakken uit het lesprogramma schrappen, de kinderen een pretpakket geven en ze thuis laten blijven als ze geen zin hebben in school. Dan leren de kinderen vrijwel niets en staan ze stil in hun ontwikkeling. Jammer toch?!

Wat doet het hebben van een ernstig ziek kind met de ouders?

In onze tijd zien we de ontwikkeling dat alles in het leven ‘perfect’ hoort te zijn. Van ouders wordt dan ook meer en meer verwacht dat hun kinderen allemaal mooi, slim en geestelijk en lichamelijk gezond zijn. Foutjes zijn straks amper meer toegestaan, ouders worden daarop aangekeken, de medische kosten kunnen de pan uitrijzen, verzekeraars willen hen of hun kind niet accepteren… Ben je daar als ouder van een kind met een aangeboren ziekte wel tegen opgewassen? Is er dan nog ruimte voor jou om je lessen te leren en je missie te leven? Of is dat juist je les en je missie? En, we kennen allemaal wel iemand met een ernstig ziek of gehandicapt kind. Wat een zorgen, wat een verdriet, wat een vermoeidheid. Dat willen we zelf liever niet, dus als prenatale testen daar positief aan bij kunnen dragen, zou dat mooi zijn. Zou het echt een zelf gekozen levensles zijn voor de ouders om zo lang als hun zieke kind leeft de zware zorgtaak te vervullen, ten koste van zichzelf? Of moeten we onszelf dat niet aandoen, is dat juist de les?

Wat is het nut om vooraf te weten of je kind kans heeft op een erfelijke ziekte?

Een aparte groep binnen aangeboren ziektes zijn erfelijke ziektes, zoals bijvoorbeeld borst- of eierstokkanker of een stofwisselingsziekte. In de maatschappelijke dialoog hoor ik vaak de vraag of je als ouder al dan niet wilt weten of je kind een verhoogde kans op een bepaalde erfelijke ziekte heeft en of je je kind (later) mag belasten met deze kennis. Ik begrijp dat deze kennis lastige persoonlijke gevolgen kan hebben, op psychisch, emotioneel en medisch gebied. Maar als we op een dieper niveau kijken – het niveau van onze levenslessen en missies – dan wil ik er juist voor pleiten dat de (aanstaande) ouder zich er terdege van bewust is dat een bepaalde ziekte in de familie heerst en dat het (ongeboren) kind een grote kans heeft deze ziekte te ontwikkelen. Ik zou diegene willen uitnodigen om met zijn/haar eigen (groot)ouders, ooms, tantes, broers of zussen over deze erfelijke ziekte te praten en op onderzoek uit te gaan, mogelijk met professionele hulp uit spirituele hoek. Hoe mooi zou het zijn als hierdoor de hele familie een groei in bewustzijn doormaakt, door te ontdekken waarom deze ziekte in de familie is en wat de samen te leren levensles is. Misschien is dit wel het moment dat de familie de kans heeft om oude, al generaties lang voortdurende karmische patronen te doorbreken. De les onder de ziekte kan dan geleerd worden, zodat deze ziekte niet meer nodig binnen de familie. Dit proces van onderzoeken, bewust worden en leren staat los van de keuze of de (aanstaande) ouders het kind wel of niet geboren laten worden. Ik denk dat dit altijd een heel zinvol proces is. Als het kind wel geboren wordt, kan het later ook bewust deelnemen aan de dialoog en ontdekkingstocht binnen de familie. En misschien is het dan op zielsniveau helemaal niet nodig dat het kind de ziekte ontwikkelt.

Dagaz filosofeert…

Wat iemands keuze ook wordt – het voortzetten of afbreken van de zwangerschap – één ding staat voor mij als een paal boven water: een aangeboren ziekte (of grote kans hierop) is er niet zomaar. Er zit een les onder voor de (aanstaande) ouders en het (ongeboren) kind. Dus, wat je verder ook besluit, ga op onderzoek uit, ontdek de patronen die ten grondslag liggen aan deze ziekte en ga ermee aan de slag. Als het om een erfelijke ziekte gaat, bespreek dit dan ook met je familie en werk samen de oude karmische lessen uit.

Dagaz, 25 november 2016, aangepast op 6 oktober 2020

ZijSpreekt

Wil je iets organiseren rondom dit onderwerp? Ik ben beschikbaar voor lezingen en dagvoorzitterschap via ZijSpreekt.