Het waarom van ziektes

Op de radio hoorde ik een reclame van een farmaceutisch bedrijf dat streeft naar een toekomst waarin ziektes tot het verleden behoren. Dat klinkt natuurlijk mooi, maar is het mogelijk? En is het wenselijk? Ik ben er helemaal voor om de oorzaken en oplossingen van ziektes verder te onderzoeken, maar dan graag ook (vooral) vanuit de spirituele invalshoek.

Waardoor worden mensen ziek?

De vraag waardoor mensen ziek worden is niet dezelfde als de vraag waarom mensen ziek worden. Op de waardoor-vraag zijn er in onze tijd al steeds meer antwoorden beschikbaar: door een bacterie, een virus, een genetische afwijking, ongezonde voeding, roken, alcohol, stress enzovoort. Maar over de waarom-vraag horen we niet zoveel. Dat vind ik jammer, want dit is volgens mij juist de hamvraag, die vooraf dient te gaan aan de waardoor-vraag.

Waarom worden mensen ziek?

Ziektes zijn er om ons iets te leren. Ziektes zijn signalen van ons lichaam, om ons ervan bewust te maken dat we van ons pad, van het leven zelf afgaan. Een ziekte is dus niet iets wat ons zomaar overkomt, we zijn geen willekeurige slachtoffers van het lot. Voor sommige ziektes hebben we (onze zielen) voorafgaand aan dit leven bewust gekozen. Denk aan een erfelijke of aangeboren ziekte. Ook ziektes die ontstaan in de loop van ons leven zijn op zielsniveau bewust gekozen. Ziektes wijzen ons op onze nog te leren levenslessen.

Wat zijn dan die lessen waar een ziekte ons op wijst?

Elke ziekte, kwaal of aandoening duidt op een specifieke onderliggende levensles. Onze oude spreekwoorden maken al veel duidelijk. Zo zeggen we ‘iets ligt als een steen op je maag’. De maag is je emotioneel verwerkingscentrum, als het je niet lukt emoties en gebeurtenissen goed te verwerken blijven ze (energetisch) zwaar op je maag liggen. Dat kan leiden tot fysieke aandoeningen, zoals brandend maagzuur, een maagzweer of zelfs maagkanker. De les zit in het leren verwerken van emoties en gebeurtenissen. De uitdrukking ‘je gal spuwen’ betekent dat je duidelijk je ongenoegen uit. Gal helpt bij de afvoer van gifstoffen. We noemen iemand wel ‘zwartgallig’ als hij blijft vasthouden aan (’giftige’) bittere pijn en verdriet. Fysiek uit zich dit in bijvoorbeeld galstenen of een ontstoken galblaas. De les heeft te maken met het leren verwerken en loslaten (afvoeren) van pijn en verdriet. Mensen zijn wel eens ‘pissig’ over een vervelende situatie. Als je een blaasontsteking hebt ben je letterlijk en figuurlijk pissig: je moet vaak plassen en je bent boos. Blaasontsteking staat voor het niet uiten van je kwaadheid uit onmacht en het belemmeren van je levensstroom (stilstaand water). De les is je kwaadheid te onderzoeken en te transformeren, zodat het weer gaat ‘stromen’. Dit zijn slechts enkele voorbeelden. Wil je meer weten over een specifieke ziekte? In ‘De sleutel tot zelfbevrijding’ schrijft Christiane Beerlandt over de psychologische oorsprong en oplossing van 1300 ziektes, kwalen en aandoeningen. Of kijk bijvoorbeeld eens in ‘De zin van ziekzijn’ en ‘Ziekzijn: signalen van de ziel’ van Rüdiger Dahlke en Thorwald Dethlefsen, ‘Je kunt je leven helen’ van Louise Hay, ‘Genezen: hoe niet & hoe wel’ van Caroline Myss of ‘Anders ziek in de nieuwe tijd’ van Angel.

Is ziekte een straf of je eigen schuld?

Op zielsniveau kies je zelf voor een ziekte, deze wordt je door niemand opgelegd en de ziekte is ook geen straf voor zaken die je in een vorig leven fout hebt gedaan. Jouw ziekte past bij je levenslessen. Een erfelijke ziekte heeft veelal te maken met een les die in een bepaalde familie te leren valt. Bijvoorbeeld hartafwijkingen die in de familie zitten hebben te maken met hardheid, afsluiting en afwijzing. De te leren les gaat over liefde voor jezelf en anderen, zachtheid, levensvreugde en echtheid. Het is geen ‘stomme pech’ dat je hiermee opgescheept zit, het is een uitnodiging om (zelf of met je familieleden) de onderliggende les aan te gaan en deze familiekwaal op te lossen, zodat deze niet meer nodig is. Het komt ook voor dat iemand (zijn ziel) ervoor kiest geboren te worden met een afwijking, bijvoorbeeld blindheid. Je kunt je afvragen waarom iemand zichzelf dat bewust aandoet. De reden ligt mogelijk in het volgende: als blinde ben je minder gericht op de buitenwereld, je kunt je ‘blik’ dus naar binnen richten, op je innerlijke wereld. Dat kan wenselijk zijn bij bepaalde levenslessen, of als de persoon in kwestie in vorige levens te veel op uiterlijkheden gericht was en daardoor zijn innerlijke rijkdom niet zag. En hoe zit het dan als je sterft aan een bepaalde ziekte, is dat je eigen schuld, heb je dan gefaald? Ik denk van niet. Vergelijk het eens met iemand die kiest voor een bepaalde opleiding: soms blijkt de leerstof, het niveau of het tempo van de studie helaas toch te zwaar te zijn. Dat kan ook met je levenslessen het geval zijn. Het komt ook voor dat iemand toen het al te laat was pas ging ‘studeren’: de ziekte is dan in een te vergevorderd stadium om nog opgelost te worden. Deze persoon kan dan in zijn volgende leven verder gaan met dezelfde les (en ziekte) en leert om eerder en beter naar de signalen van zijn lichaam te luisteren. Ik zie ook dat mensen een bepaalde ziekte krijgen om een specifieke groep bewust te maken. De les is dan niet alleen voor henzelf bestemd, maar juist ook voor hun omgeving. Denk bijvoorbeeld aan een zieke arts, die doordat hij zelf ziek is meer leert over de psychologische en spirituele kant van zijn ziekte en dit deelt met zijn vakgenoten, om hen te helpen in hun bewustwording en groei.

Waarom worden jonge kinderen ziek?

Hoewel jonge kinderen vaak worden ingeënt tegen meerdere kinderziektes, zijn deze er niet voor niets. Kinderziektes dragen bij aan een sterk en gezond natuurlijk immuunsysteem, waar het kind de rest van zijn leven baat bij heeft. Na het doormaken van een kinderziekte zet het kind bovendien vaak een flinke stap in zijn ontwikkeling. Zo kan een kind na de bof groeien in creativiteit; na de mazelen zijn eigen, unieke waarde meer zien; na de rodehond meer in zijn lichaam zijn (geaard) en zich na de waterpokken steviger en veiliger in zichzelf voelen. Een andere vraag is waarom jonge kinderen soms ernstig ziek worden of zelfs sterven aan bijvoorbeeld kanker of een andere aandoening. Was dat kleine kind nu al van zijn levenspad af, heeft het iets verkeerd gedaan? Zeker niet! Er zijn diverse verklaringen voor. Zo kan het zijn dat het kind levenslessen had die vooral als jong en ziek kind te leren zijn, bijvoorbeeld het ervaren van onvoorwaardelijke liefde van ouders en gezinsleden. Of, de les was niet bestemd voor het zieke kind zelf, maar voor zijn ouders en/of familie. Zoiets gebeurt overigens nooit zomaar, het is een voorafgaand aan dit leven bewust gemaakte afspraak tussen kind en ouders (hun zielen). Een les voor de ouders is bijvoorbeeld te leren om onvoorwaardelijke liefde voor hun zieke kind te ervaren. Of om te leren ondanks de ziekte en/of het verlies van hun kind door te gaan met hun leven en er iets moois van te maken. De specifieke ziekte van het kind zegt ook iets over de te leren les van de ouders (waarom juist kanker, een hartprobleem, een stofwisselingsziekte of iets anders?). Vaak zijn ernstig zieke jonge kinderen (oude) zielen die veel liefde komen brengen aan hun naasten, waardoor deze als familie en als individu groeien en zelf ook weer veel liefde aan anderen kunnen geven. Volgens mij komt zo’n kind niets/weinig halen (leren), maar gééft het vooral.

Moeten we ziektes willen bestrijden?

Over ziektes wordt veel in ‘oorlogstermen’ gesproken: mensen strijden tegen kanker, nemen de wapens op en vechten tegen hart- en vaatziekten, willen Alzheimer overwinnen, hopen diabetes te verslaan, pakken het vijandige coronavirus hard aan enzovoort. Ik heb hier van jongs af aan al een onbestemd, onprettig gevoel bij gehad. Intussen kan ik dat concreter duiden. Het Engelse gezegde ‘don’t shoot the messenger’ omschrijft goed hoe we reageren op ziekte. Ons lichaam geeft via een ziekte aan dat er iets niet in orde is en krijgt stank voor dank. We zien de ziekte als vijand, vermoorden de boodschapper en negeren de boodschap. We zeggen niet ‘Dankjewel lichaam, dat je me een boodschap van mijn ziel doorgeeft via deze ziekte. Ik ga in mijzelf op zoek naar de diepere oorzaak en de te leren levensles.’. In plaats van het ‘bestrijden van’ ziektes zou ik liever willen spreken van ‘luisteren naar’ ziektes.

Zijn medicijnen de oplossing voor ziektes?

In onze samenleving vinden we het normaal dat er voor vrijwel alle ziektes en kwalen medicijnen beschikbaar zijn. Van paracetamol tegen hoofdpijn of een antibioticakuur tegen blaasontsteking tot prednison bij astma of chemotherapie bij kanker. Of denk aan het toenemend aantal vaccinaties. Ook voor psychische aandoeningen zijn talloze medicijnen voorhanden, zoals antidepressiva of middelen voor ADHD. En als medicijnen geen soelaas bieden zijn er bestralingen, operaties, nieuwe heupen, donororganen enzovoort. Maar is dit wel zo normaal? En is het goed voor ons? In eerste instantie lijkt het antwoord ‘ja’: als je ergens last van heb en medicijnen zorgen ervoor dat het weer over gaat, dan is dat toch super? Ik wil vooral niet beweren dat we geen medicijnen meer moeten gaan gebruiken. Voor het aanpakken van een acuut probleem, als tijdelijke oplossing en in specifieke situaties is medicatie echt een zegen. Maar laten we verder kijken dan het lijntje ‘oorzaak = ziekte’ en ‘oplossing = medicijn’. Wat medicatie in het gunstigste geval doet is de directe aanleiding van de aandoening (bijvoorbeeld een bacterie) weghalen. In het minst gunstige geval zorgt medicatie alleen voor symptoombestrijding. Medicatie richt zich op het waardoor en niet op het waarom van de ziekte. De boodschap van de ziel, de onderliggende levensles wordt in de reguliere gezondheidszorg niet meegenomen. Het meest zorgelijke vind ik dat we de blik naar buiten richten: we willen een medicijn, de dokter moet ons helpen, de medische wetenschap moet ons redden. Terwijl het diepere en duurzame antwoord in onszelf ligt.

Geneeskunde of preventiekunde?

Vroeger ging iemand die arts wilde worden ‘medicijnen studeren’. Tegenwoordig spreken we van ‘geneeskunde studeren’, wat breder is en gaat over het beter maken van mensen. Maar, ook genezen is iets wat je achteraf doet, als iemand dus al ziek is. In veel gevallen geeft ons lichaam echter al in een vroegtijdig stadium aan dat er iets niet in orde is, dus nog voordat we daadwerkelijk ziek worden. Er is dan nog alle ruimte voor preventie. Ook hier is weer een oud spreekwoord van toepassing: ‘voorkomen is beter dan genezen’. De orthomoleculaire geneeskunde richt zich op preventie en wil ziektes voorkomen en/of duurzaam aanpakken via gezonde voeding en voedingsstoffen. Ik ben blij dat dit vakgebied een groeiende belangstelling kent, maar wat mij betreft mogen we nog een stap verder gaan: preventie niet alleen vanuit de waardoor-vraag, maar ook vanuit de waarom-vraag. Wat we nodig hebben is dat we leren onze focus naar binnen te keren: waarom krijg juist ik deze specifieke ziekte, wat heb ik daarvan te leren? Laten we aan de slag gaan met de psychologische en spirituele boodschap achter onze ziektes, dus welke levenslessen we ervan dienen te leren. Wanneer je de onderliggende les hebt geleerd, is de ziekte, kwaal of aandoening niet langer nodig.

Waar richt men zich op in het onderzoek naar de oorzaak van ziektes?

Als ik een kijkje neem op de websites van bijvoorbeeld de Nierstichting, de Maag Lever Darm Stichting, de Hartstichting of Alzheimer Nederland, valt mij iets op. Op de pagina’s over onderzoek naar de betreffende ziektes staan uiteraard medische oorzaken vermeld. Ook is er tegenwoordig (gelukkig) al veel te vinden over oorzaken die te maken hebben met leefstijl, (gebrek aan) beweging en (ongezonde) voeding. Maar nergens zie ik iets staan over onderzoek naar de diepere oorzaken van de ziektes. Het onderzoek van deze stichtingen richt zich vrijwel alleen op het fysieke aspect. Ik zie de mens als een geheel dat naast een fysieke component bestaat uit een emotionele, mentale en spirituele component. Ik vind het een gemiste kans dat men in onderzoek deze andere drie componenten niet of nauwelijks meeneemt. Hoe mooi zou het zijn als de wetenschappelijke en de spirituele ‘hoek’ de handen ineenslaan in het onderzoek naar de oorzaken van ziektes en al hun kennis en ervaring samenbrengen. Dan kunnen we aan de slag met het waarom (emotioneel, mentaal en spiritueel) en het waardoor (fysiek) en vinden we oplossingen die op alle vier deze pijlers gebaseerd zijn. Juist door de krachten te bundelen leren we alles wat er te leren valt over ziektes. Dat lijkt me nuttig en zinvol.

Zijn er in de ideale wereld geen ziektes meer?

Ik ga ervan uit dat de aarde een leerschool is. Ziekte is een van de vele ‘leermethoden’ om ons te ontwikkelen en onze levenslessen te leren. Als er geen ziektes meer zouden bestaan, zijn we dan klaar met alle onderliggende thematiek, zijn we dan volleerd? Dat zou mooi zijn, een grote stap voorwaarts voor de mensheid. Maar, stel je eens voor dat er puur door medicijnen (of medische behandelingen) geen ziektes meer zijn, dan is de onderliggende thematiek nog niet opgelost. Dit zou betekenen dat we met het uitroeien van ziektes vroegtijdig onze ‘studieboeken’ hebben weggegooid en geen lessen meer kunnen leren. Dat lijkt me niet goed, aangezien we juist naar de aarde komen om te leren. Ik denk dat een ziekte pas niet meer nodig is als we op zielsniveau de onderliggende les hebben geleerd.

Dagaz filosofeert…

Hoe slim we als mensheid ook zijn in alle medische en technologische ontwikkelingen, het lijkt me onwaarschijnlijk dat we alle ziektes uitroeien. En ook al grijpen we als mens meer en meer in, de natuur is ons waarschijnlijk toch wel te slim af! Als we ziektes door medicijnen onderdrukken zonder dat de bijbehorende lessen zijn geleerd, verzint de natuur wel een andere manier waarop we onze lessen kunnen leren. Misschien via nieuwe ziektes of via andere omstandigheden en gebeurtenissen in ons leven, waardoor we net zo goed onze lessen kunnen leren. Hoe dan ook, aangezien er nu nog steeds ziektes bestaan, pleit ik ervoor dat we ons niet alleen op de waardoor-vraag maar ook op de waarom-vraag richten. Als we de ziekte herkennen als signaal van de onderliggende te leren levensles, kunnen we deze les, liefst in een vroeg stadium, aangaan en als mens verder groeien.

Dagaz, 4 juni 2020

ZijSpreekt

Wil je iets organiseren rondom dit onderwerp? Ik ben beschikbaar voor lezingen en dagvoorzitterschap via ZijSpreekt.