Zelfdoding

Het onderwerp zelfdoding is helaas vaak in het nieuws. We horen over mensen die na jaren van depressie of andere psychische problemen hebben besloten dat ze niet meer verder wilden leven, over scholieren die mede als gevolg van pesten een eind aan hun leven hebben gemaakt, over mensen die geen andere uitweg dan zelfdoding zagen na een scheiding of een faillissement en over nog vele andere aangrijpende, verdrietige situaties.

Omdat zelfdoding zo’n actueel onderwerp is, wordt er in ons land gelukkig steeds meer gesproken over preventie, hulp voor nabestaanden, de invloed op de samenleving en de rol van ouders, familie, vrienden, scholen, hulpverlenende instanties etc. Daar ben ik erg blij mee, het onderwerp komt zo uit de taboesfeer. Waar je echter weinig tot niets over hoort is de spirituele kant, de zielsaspecten bij zelfdoding. Daar wil ik het nu graag over hebben.

Waar kom iemands ziel terecht na zelfdoding?

Een klein stukje historie: in de eerste eeuwen van onze jaartelling was het christendom nog geen geaccepteerde religie. Strijdend voor hun geloof kozen duizenden vroege christenen voor de dood als martelaar. Het grote aantal zelfmoorden vormde een maatschappelijk probleem. Uiteindelijk werd zelfmoord om die reden door de kerk verboden. Tot nog maar kort geleden (en in sommige geloofsgemeenschappen nog steeds) heerste hierdoor de overtuiging dat de zielen van mensen die zelfmoord pleegden in de hel terechtkwamen. De inzichten vanuit de hedendaagse spirituele hoek zeggen gelukkig iets anders. Mensen die zichzelf gedood hebben gaan niet naar de hel. Volgens mij bestaat er überhaupt geen hel (lees daarover meer in mijn artikel over hemel en hel). De zielen van deze mensen komen na hun dood gewoon in de hemel, net als wij allemaal. Daar worden ze liefdevol opgevangen.

Beëindigen we allemaal een keer een van onze levens door zelfdoding?

In alle ‘spirituele’ boeken waarin ik gelezen heb over zelfdoding, geven de auteurs aan dat zelfdoding niet vooraf in iemands levensplan staat. Toch stellen sommigen dat ieder mens ooit een keer een van zijn levens door zelfdoding beëindigt. Misschien zijn beide beweringen juist en hebben we zelfdoding nooit vooraf bewust gepland, maar gebeurt het ons allemaal een keer. Dat zou betekenen dat ieder van ons in een vorig, huidig of volgend leven een keer door zelfdoding sterft. En dat in een of meer van onze levens een van onze dierbaren zichzelf doodt. Zo bezien hoort zelfdoding ‘gewoon’ bij onze aardse levenslessen. Voor mij persoonlijk is dit een logische, rechtvaardige en daardoor troostrijke gedachte. Ik wil hiermee uiteraard niets afdoen aan de pijn en het verdriet van mensen die in hun omgeving met zelfdoding te maken krijgen.

Waarom staat zelfdoding niet in ons levensplan?

Vanuit de gedachte dat we aardse levens leiden om ons te ontwikkelen, lijkt het niet logisch dat we bewust inplannen dat een van deze levens door zelfdoding gaat eindigen. Het is de bedoeling dat we onze (vooraf zelfgekozen) levenslessen hier op aarde leren, ook als de omstandigheden moeilijk zijn. Er zijn echter uitzonderingen, denk bijvoorbeeld aan een situatie waarin iemand zelfmoord pleegt om te voorkomen dat hij onder marteling zijn eigen mensen verraadt.

Als zelfdoding niet in ons levensplan staat, waarom gebeurt het dan toch?

Eenvoudig gesteld zijn er twee categorieën van redenen waarom mensen zichzelf doden:

1. omdat men ervan overtuigd is ‘klaar’ te zijn:
   • iemand ervaart zijn leven als voltooid, kijkt tevreden terug, vindt het mooi geweest, heeft geen trek in toekomstige (ouderdoms)kwalen etc. Zie meer hierover in mijn artikel over voltooid leven.
   • iemand kan en wil echt niet meer verder, heeft alles geprobeerd en kan in alle rust besluiten dat het zo goed is. Mogelijk was de (zelfgekozen) les te hoog gegrepen. Vergelijk: ieder van ons is wel eens vol enthousiasme aan iets begonnen (sport, studie, baan), wat na verloop van tijd te zwaar bleek. In dergelijke gevallen kan het verstandig zijn te stoppen, hoe jammer ook.
2. omdat men zelfdoding ziet als enige uitweg om van nare problemen af te komen.

Over categorie 1: ik sta hier persoonlijk wat dubbel in. Aan de ene kant wil ik ervoor pleiten dat mensen die in categorie 1 vallen voor euthanasie mogen kiezen. Er zijn zo veel trieste verhalen van mensen die in deze categorie vallen, geen toestemming voor euthanasie kregen en daarom voor zelfdoding hebben gekozen. Akelig en verdrietig voor hen zelf en voor hun omgeving. Aan de andere kant zou ik mensen uit categorie 1 graag willen adviseren om heel goed bij zichzelf te rade te gaan (liefst met professionele hulp) en te ontdekken of levensbeëindiging (op welke manier dan ook) echt de juiste keuze is of dat er toch nog een laatste, belangrijke levensles te leren valt.

Dit artikel gaat verder over categorie 2, dus zelfdoding om van nare problemen af te komen.

Is zelfdoding de oplossing voor je problemen?

Nee! Zelfdoding is vrijwel nooit de oplossing voor iemands ellende. Mensen die zelfmoord hebben gepleegd, ervaren wanneer ze in de hemel zijn aangekomen vaak nog de gevoelens van vertwijfeling, schuld of schaamte die ze op aarde hadden. Ze realiseren zich dat ze iets onomkeerbaars hebben gedaan en beseffen welke gevolgen hun daad op hun dierbaren heeft. Dit is niet fijn, hier moeten ze eerst mee leren ‘dealen’, pas als ze het geaccepteerd hebben kunnen ze zich verder ontwikkelen. Ze gaan dan onder begeleiding van geestelijke helpers aan de slag met de problemen uit hun afgelopen leven. Ze leren dat uit het leven stappen niet de oplossing is en dat problemen in het betreffende leven dienen te worden opgelost. Dit alles gebeurt uiterst begripvol, er is geen sprake van straf of veroordeling.

Wat betekent zelfdoding voor je volgende leven?

Meestal leidt het overzien van het afgelopen leven, de problemen en de zelfdoding tot de eigen keuze voor een nieuw leven met dezelfde levenslessen, met als doel deze nu wel aan te gaan. Dat kan een vergelijkbaar leven zijn, maar er zijn ook auteurs die beweren dat de omstandigheden zwaarder zullen zijn (de lat wordt hoger gelegd). Of dat laatste waar is weet ik niet, het voelt voor mij niet helemaal eerlijk. Een positieve noot is dat de meeste auteurs stellen dat als je één keer jezelf gedood hebt, je het in je levens daarna nooit meer zult doen, iets van binnen houdt je tegen. Waarschijnlijk realiseert de persoon in kwestie zich in zijn volgende leven bijtijds dat zelfdoding niets oplost, dat hij over zijn problemen mag praten, dat deze niet raar zijn, dat hij hulp mag vragen en dat hij er niet alleen voor staat.

Hoe komt het dat er momenteel zo veel zelfdodingen plaatsvinden?

We leven in een overgangstijd, zoals sommigen zeggen ontwikkelt de mensheid zich van de derde via de vierde naar de vijfde dimensie. Dat betekent dat steeds meer mensen een hogere trillingsfrequentie hebben en gevoeliger zijn. Gevoeliger ook voor allerlei aardse problemen (depressie, angst, eenzaamheid etc.). Dat geldt voor volwassenen en zeker ook voor jongeren en kinderen (denk aan termen als Nieuwetijdskinderen of Indigokinderen).

Deze gevoelige mensen zijn vatbaar voor auralifters. Wát voor lifters? Auralifters zijn zielen van overledenen (of zielsdelen van vorige zelven) die nog niet naar de hemel zijn gegaan. Vaak weten ze niet dat ze dood zijn en dolen ze nog op aarde rond. Ze klampen aan bij iemand met dezelfde problematiek die zij in hun leven hadden en nestelen zich in diens aura. De energie van de dolende ziel en die van de betreffende persoon trekken elkaar aan. Zo kan het gebeuren dat iemand die depressief is depressieve auralifters met zich meetorst of dat iemand die erg angstig is last krijgt van angstige auralifters. Auralifters verzwaren zodoende de problemen die hun gastheer al heeft. De persoon in kwestie is zich hier niet bewust van en denkt dat al deze ellende van hem zelf is en ziet nog maar één uitweg: zelfdoding.

Wat kunnen wij doen voor iemand die zelfdoding overweegt?

Op het sociaal-maatschappelijk en interpersoonlijk niveau is er van alles mogelijk. Kijk bijvoorbeeld eens op de websites van de landelijke Stichting 113 Zelfmoordpreventie of van regionale instanties die zich richten op zelfmoordpreventie. Ik ga daar hier niet verder op in, ik wil alleen benadrukken dat er veel hulp te vinden is.

Terug naar het spirituele niveau. Ik begrijp dat je niemand je mening mag opdringen. Toch zou ik zelf bij iemand die zelfdoding overweegt voorzichtig peilen of hij openstaat voor een spirituele benadering van leven en dood. Als dat zo is, zou ik hem graag willen vertellen over mijn levensvisie en over de inzichten die ik heb opgedaan over zelfdoding. Als hij dan nog steeds geïnteresseerd is, zou ik samen met hem willen kijken naar wat zijn zelfgekozen levensles voor zijn huidige leven kan zijn en hoe hij deze les nu in dit leven aan kan gaan zonder voor zelfdoding te kiezen. Indien de persoon ervoor openstaat zou ik samen met hem onderzoeken wat voor hem een passende hulpverlener is: meer sociaal-maatschappelijk of meer spiritueel (regressietherapeut, medium etc.). Bij interesse in hulp uit spirituele hoek zou ik de persoon in kwestie zeker adviseren met zijn therapeut/medium de aanwezigheid van mogelijke auralifters te onderzoeken. Wanneer de auralifters naar het licht zijn gestuurd is deze persoon van zijn overtollige ballast af en heeft hij meer ruimte en energie om met zijn problemen aan de slag te gaan. Ook zal hij zich weer meer verbonden voelen met de bron (god) waar hij vandaan komen en met zijn eigen spirituele helpers (gidsen) en zal hij meer weet hebben van zijn in dit leven te leren lessen. Dit alles kan hem helpen bij het (met professionele hulp) aanpakken van zijn problemen in dit huidige aardse leven.

Waar kunnen we meer lezen over de spirituele kant van zelfdoding?

Tijdens mijn opleidingen heb ik veel gelezen over de dood, waaronder zelfdoding, bezien vanuit spiritueel perspectief. Het lezen over zelfdoding heeft mij persoonlijk duidelijkheid en geruststelling gegeven. De volgende auteurs kan ik je van harte aanbevelen: Elisabeth Kübler-Ross (arts, psychiater en thanatoloog), Bernard Jakoby (thanatoloog), Hans ten Dam (psycholoog en regressietherapeut) en Sylvia Browne (medium). Zie de literatuurlijst op deze website voor meer informatie. En zoek of vraag in je omgeving ook naar andere auteurs die jou aanspreken.

Dagaz filosofeert…

Zelfdoding is waarschijnlijk nooit in ons levensplan opgenomen, maar het gebeurt ons allemaal een keer. Hoewel iemand die zichzelf gedood heeft nooit meer als die persoon in dit leven terugkeert, is er op zielsniveau gelukkig niets verloren gegaan. De ziel is er nog steeds, komt gewoon in de hemel, leert een wijze les en krijgt een nieuwe kans. Deze gedachten zullen gevoelens van gemis en verdriet van nabestaanden niet minder maken, maar geven op levensbeschouwelijk niveau hopelijk begrip, acceptatie en gemoedsrust.

Dagaz, 17 april 2017

ZijSpreekt

Wil je iets organiseren rondom dit onderwerp? Ik ben beschikbaar voor lezingen en dagvoorzitterschap via ZijSpreekt.