Vorige week bekritiseerde de paus stellen die geen kinderen maar wél huisdieren hebben. Hij noemde hen egoïstisch en zei onder meer: “Deze ontkenning van het vader- of moederschap beperkt ons, het neemt onze menselijkheid weg. Een land zonder kinderen lijdt.” Hij adviseert stellen die geen kinderen kunnen krijgen om te adopteren. Wat kun je hier vanuit hedendaags spiritueel perspectief over zeggen?
Waarom hebben mensen überhaupt kinderen?
De simpelste reden voor het hebben van kinderen is om de soort te laten voortbestaan. Door als soort voort te bestaan, kunnen we doen waarvoor we hier gekomen zijn. We zijn zielen in een menselijk jasje, die naar de aarde komen om onze levenslessen te leren en onze missie te leven. Zonder kinderen sterft de mensheid uit en kunnen we ons ‘ding’ niet meer doen.
Moet iedereen dan kinderen krijgen?
Welnee. Ik ga ervan uit dat we (onze zielen) meerdere levens leiden. In het ene leven word je wel vader/moeder en in het andere leven niet. Die zielskeuze hangt af van je specifieke lessen en missie in dat leven. Bij sommige levens past het goed om kinderen te hebben en bij andere levens juist niet. Onze soort zal heus niet uitsterven nu er in de westerse wereld minder mensen voor kinderen kiezen. Sterker nog, de wereldbevolking groeit alleen maar.
Is het (niet) hebben van kinderen egoïstisch?
Je kunt verschillende argumenten aanvoeren om aan te tonen dat het wel of niet hebben van kinderen egoïstisch is. Wat mij betreft gaat het daar niet om. Stel jezelf (op zielsniveau) de vraag of het voor jou (en je partner) in dit leven jouw (en zijn/haar) hoogste doel dient om al dan niet kinderen te krijgen. Wat het antwoord ook is, daar is niets egoïstisch aan. Je kiest dan precies voor wat bij jou/jullie (en het eventuele aanstaande kind) past in dit leven. Deze redenering geldt wat mij betreft ook voor de eventuele keuze voor adoptie.
Hoe zit het met het ‘ontmenselijken’ dat de paus noemt?
Ik zie niet in hoe het hebben van huisdieren (in plaats van kinderen) zou leiden tot ontmenselijken. Wellicht hoort het juist wel bij iemands levenslessen om zeer menselijk met een dier om te gaan, bijvoorbeeld omdat diegene in een vorig leven juist onmenselijk met dieren omging en dat nu goed wil maken. Of misschien is iemand in dit leven nog niet aan kinderen toe, maar wil hij alvast oefenen met de liefde en zorg voor huisdieren. Of past het simpelweg beter bij iemands huidige levenspad om huisdieren te hebben dan kinderen.
En de huisdieren zelf dan?
Je kunt het ook omdraaien: het is goed mogelijk dat sommige zielen eerst (meermaals) in een dierenlichaam op aarde komen, voordat ze de overstap naar een incarnatie als mens aandurven. Huisdier zijn bij lieve mensen kan dan een mooie ervaring zijn en vertrouwen geven voor een volgend leven als mens. Het zou ook goed kunnen dat een dier in een vorig (dieren)leven nare ervaringen met mensen heeft gehad en nu kiest voor een fijn leven als huisdier, wat helend kan werken.
Meer lezen?
Ik heb ook een artikel geschreven over de vraag ‘wel of geen kinderen’, bedoeld als extra (spirituele) stof tot nadenken voor stellen die zich afvragen of ze al dan niet kinderen willen: http://dagazfilosofeert.nl/wel-of-geen-kinderen/
Dagaz filosofeert…
Als je kiest wat op zielsniveau past bij jouw huidige leven, ben je nooit egoïstisch of onmenselijk. Of je nu wel of geen kinderen of huisdieren hebt.
Dagaz, 10 januari 2022
ZijSpreekt
Wil je iets organiseren rondom dit onderwerp? Ik ben beschikbaar voor lezingen en dagvoorzitterschap via ZijSpreekt.